همان­طور که می­دانیم پادشاهان ساسانی القابی همچون «čihr az yazdān»، «چهر از یزدان»، «rē»، «آزاده، نجیب»، «rān ud AnērānĒ»، «ایران و انیران» را در کتیبه­ها، سکه­ها و مُهرها به کار برده اند. لقب ایران و انیران توسط اردشیر اول، شاهپور اول، شاهپور دوم، نرسی، و کردیر موبدان موبد دوره ساسانی به کار برده شده است که در کتیبه­های آن­ها آمده است. بدیهی است که مفهوم واژه ایران در عرصه مذهبی نیز کاربرد داشته و به پبدایش مفهوم سیاسی آن به معنای یک مجموعه سرزمین انجامیده است. زیرا کردیر مفهوم ایران و انیران را در کتیبه خود توضیح می­دهد.

اما لقب ایران و انیران که پادشاهان نامبردۀ ساسانی به کار برده اند از کتیبه­ها حذف شده است. زیرا با ظهور کردیر و مبارزه او در ساختار و سازمان سلسله­ مراتب روحانی دین زردشتی، پادشاهان تنها وظیفه دنیوی پیدا کردند و صرفا به صورت شاهانِ خوبِ زرتشتی برای ایران جلوه­گر شدند و القاب خود را از دست دادند. دیگر علت حذف تدریجیِ [لقب ایران از کتیبه­ها] شاید شکست شاهان ساسانی در مقابل رومی­ها و از دست دادن سرزمین­هایی بود که روزگاری جزء ایران بوده است و نیز سرزمین­هایی که انیران خوانده می­شد و شاهان ساسانی بر همه این قلمرو حکمرانی می کردند، بوده است. به دنبال شکست آنان مجبور به پس دادن این سرزمین­ها شده اند و لقب انیران نیز حذف شده است.