Mendeley  

Zotero  

Mangeli M, Keshavarz M. (2024). Evaluation of winter indoor thermal comfort in the vernacular rural architectural heritage of Iran (case studies: the troglodytic architecture of Meymand World Heritage complex and stone architecture of Riseh village of Shahrbabak). Athar. 45(104), 163-182. doi:10.22034/45.1.143
URL: http://athar.richt.ir/article-2-1834-fa.html

میراث معماری بومی ایران شامل نمونه‌های خوبی از معماری پایدار است که در آن حداقل مصرف انرژی و استفاده از سیستم‌های غیرفعال برای ایجاد آسودگی زیست، رویکرد بنیادین این معماری برای ایجاد محیطی مناسب برای زندگی انسان است. اهمیت شناخت ویژگی‌های تطابق اقلیمی آن و استفاده از آموزه‌های مستخرج از آن برای معماری امروز کمتر مورد توجه قرار گرفته است. مقایسه سطح آسایش حرارتی در دو گونه از این معماری هدف این پژوهش است که با روش پژوهش مقایسه آماری انجام شده است. مجموعه میراث جهانی میمند، نمونه کاملی از این نوع معماری در اقلیم نیمه گرم و خشک ایران است که میزان آسایش حرارتی داخلی ۴ واحد از بناهای آن با ۴ واحد از بناهای گونه معماری سنگی در ریسه شهربابک، در این پژوهش مورد مقایسه قرار گرفته است. با استفاده از پایش بیوکلیماتیک داخلی بناهای منتخب در ۷ روز از فصل زمستان، شاخص آسایش حرارتی داخلی PMV برای این بناها در هر دو مکان محاسبه شد. نتایج نشان داد که این شاخص در میمند 2.12- و در ریسه 3.28- است. همچنین مقایسه دمای داخلی بناهای این دو مجموعه با دمای بیرونی آن‌ها نشان داد که در فصل سرد دمای محیط داخلی بنا‌ها در میمند و ریسه به ترتیب 13.27 و 7.83 درجه با دمای بیرونی متفاوت است و خانه‌های میمند با اختلاف 5.44 درجه سانتی‌گراد عملکرد بهتری دارند. می‌توان نتیجه گرفت که بناهای میمند با استفاده از ضخامت زیاد لایه بستر استقرار خود، ضریب تبادل حرارتی پایین جداره‌ها و استفاده از دمای توده زمین، شرایطی را در این مجموعه معماری فراهم کرده که بدون مصرف یا با حداقل مصرف انرژی آسایش حرارتی لازم برای سکونت انسان فراهم کند درحالی که در معماری سنگی سطح آسایش ٪54.7 نسبت به آن پایین‌تر است و عملکرد ضعیف‌تری به‌لحاظ آسایش حرارتی در شرایط مشابه نسبت به گونه دستکند دارد.