افزایش مشکلات زیست‌محیطی، نیازمند ارائه راهکارهایی به‌منظور دستیابی به فضای زیستی مطلوب در راستای دستیابی به اهداف توسعه پایدار است. توجه به الگوهای بومی در فضاهای معماری و شهری گذشته از جمله این راهکارهاست. از میان الگوهای شهرهای سنتی می‌توان باغ‌ شهرهای تاریخی ایران را نام برد که در گذشته بسیاری از آنها با توجه به محیط طبیعی و بستر اکولوژیک طراحی می‌شدند. باغ‌ شهرها به‌ عنوان شهرهایی از پیش طراحی‌ شده در انطباق با معماری باغ ایرانی و تکرار آن در مقیاس کلان بوده‌اند. به‌رغم مطالعات صورت‌ گرفته در مورد باغ شهرها، این موضوع هیچ‌گاه با رویکرد پایداری مورد بررسی قرار نگرفته است؛ بنابراین هدف از پژوهش حاضر بازخوانی ضوابط پایداری منظر در باغ‌ شهر اصفهان در دوره صفوی به‌ عنوان نمونه‌ای ارزشمند و شاخص از باغ‌ شهرهای ایرانی بوده تا بتوان با بهره‌گیری از این ضوابط در طراحی منظر پایدار در شهرهای امروزی استفاده کرد. روش تحقیق این پژوهش از نوع کیفی با رویکرد توصیفی-تحلیلی بر پایه منابع کتابخانه‌ای بوده که به تدوین اصول و راهبردهای پایداری منظر پرداخته و با شیوه تطبیقی و تحلیلی، این معیارها را از باغ‌ شهر اصفهان استخراج می‌کند. شیوه‌های آبیاری، کاشت و عناصر مصنوع باغ‌ شهر اصفهان از جمله مؤلفه‌های مورد بررسی در این پژوهش بوده و نتیجه حاصل از بررسی الگوهای پایداری منظر و بازشناسی باغ‌ شهر اصفهان صفوی نشانگر انطباق مؤلفه‌های این باغ‌ شهر با اصول پایداری منظر است.