نسخه‌های خطی از جمله آثار بسیار ارزشمندی هستند. مطالعه آنها کمک شایانی در کشف زوایای پنهان فرهنگ و هنر دارد. در این میان، موزه به‌عنوان یکی از مهم‌ترین مکان‌هایی است که در حفظ آثار نفیس همچون نسخه‌های خطی و سایر آثار تاریخی که از گذر ایام به یادگار مانده‌اند، نقش بسزایی دارد؛ آثاری همچون نسخ خطی و مصور که در حوزه نگارگری ایرانی، جایگاه ویژه‌ای از نظر مطالعه هویت و هنر ایرانی-اسلامی دارد. در این مقاله که بخش عمده آن براساس پژوهش کتابخانه‌ای و اسنادی صورت گرفته است، ساختار تصویری ۱۰ نگاره از دو نسخه خطی بررسی می‌شود. از نگاره‌های دو شاهنامه فردوسی، از نسخ خطی ارزشمند ادبی و هنری محفوظ در کاخ‌موزه سعدآباد بررسی می‌شود. هدف از بررسی نگاره‌های این دو شاهنامه مصور، در واقع بررسی و شناساندن این دو نسخه کمیاب و ناشناخته است و از طرف دیگر معرفی گنجینه‌هایی از هنر فاخر ایران‌زمین که تاکنون شرایط معرفی آنها نبوده و این مقاله مجالی برای آشنایی مختصری با آنهاست. دو نسخه شاهنامه مورد نظر یکی مربوط به اواخر دوره تیموری و اوایل صفوی و دیگری مربوط به دوره قاجار بوده که به‌وضوح دارای ویژگی‌هایی هستند که از نظر جلوه‌های ویژه بصری کاملاً قابل مطالعه هستند. بررسی ساختار ظاهری و ویژگی‌های منحصر به‌ فرد این دو شاهکار هنری، که نتیجه نهایی آن آشنایی بیشتر با عناصر تشکیل‌دهنده نگاره‌ها، نوع رنگ و رنگ‌آمیزی، ترکیب‌بندی و... به‌کاررفته در هر دو اثر برای مطالعات بیشتر در آینده است، حائز اهمیت است. علی‌رغم موضوع‌های مشابه در هر دو شاهنامه، هریک دارای ویژگی‌های منحصربه‌فردی است که نشان از هویت مستقل هریک در جایگاه خود دارند.