|
حق شهر و فضاهای عمومی شهری
|
| محمود شارع پور* |
|
|
|
چکیده: (4930 مشاهده) |
حق به شهر شامل تعلق یافتن و مشارکت در امر شهری است. تعلق یافتن به شهر با حرکت در شهر، حضور در آن، احساس آرامش و داشتن فضاهای مناسب برای خود ممکن می شود، در حالی که مشارکت در شهر با دخالت داشتن در سیاست‌گذاری‌های شهری، تصمیم گیری در مورد مسائل فضایی، کالبدی و اقتصاد شهری و مالکیت و کنترل بخشی از این فضا ممکن میشود. این نوشتار با استفاده از چهارچوب نظری ارائه شده توسط هانری لوفور تلاش میکند نشان دهد که فرایند‌های زندگی روزمره در شهرها به دلیل بهره مند نشدن انسان‌ها از حقوق خود و تضعیف فضاهای عمومی دچار اختلال شده است.
بخش مهمی از فضاهای شهری را فضاهای عمومی تشکیل می‌دهند. منظور از فضاهای عمومی آن دسته از فضاهایی است که عموم مردم به آن‌ها آزادانه دسترسی دارند و هدف از آن‌ها فراهم ساختن تعاملات اجتماعی و احساس آسودگی شهروندان است. مقاله حاضر کوشیده با تحلیل روندهای فضاهای عمومی به تصویری از حق به شهر دست یابد.
در سال‌های اخیر شاهد خصوصی شدن فضاهای عمومی شهری هستیم؛ بدین معنا که در طی سال‌های اخیر در نتیجه برخی تغییرات اقتصادی-اجتماعی، هم تولید فضا و هم کنترل فضا به دست بخش خصوصی افتاده است. مواجهه با فضا به عنوان یک کالا سبب خصوصی شدن این فضاهای عمومی شده است. با توجه به ماهیت چند‌بعدی چالش‌های پیش روی شهرها، مدیریت خردمندانه فضاهای عمومی شهری مستلزم توجه به چهار بُعد به هم مرتبط است: تنظیم کاربری‌ها و مدیریت تعارض بین نحوه استفاده‌های مختلف از فضاهای عمومی، تعریف و اجرای نحوه حفظ و نگهداری این فضاها، سرمایه‌گذاری در فضاهای عمومی، و در نهایت هماهنگ‌سازی مداخلات بخش‌های مختلف در فضاهای عمومی.
|
|
| واژه‌های کلیدی: فضای شهری، فضاهای عمومی، حق به شهر، عرصه عمومی، لوفور |
|
|
متن کامل [PDF 2668 kb]
(2754 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي
دریافت: 1396/3/23 | پذیرش: 1396/3/23 | انتشار: 1396/3/23
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
