«شبیه خوانی» از جمله میراث فرهنگی گرانقدری است که درباره نسبت آن با نمایش، آیین و بازی بسیار سخن رفته است. شمار زیادی از پژوهشگران در این نظریه پردازیها، تعاریف ارائه شده در حوزه آیین، بازی و به ویژه نمایش را فراگیر انگاشته و تفاوتهای فرهنگی ملتها را نادیده گرفته اند. نوشتار حاضر تلاشی در مسیر واکاوی نظرات ارائه شده با در نظر داشتن نگاه متفاوت فرهنگ شرق نسبت به فرهنگ غرب در مقولههای یاد شده است. بدین منظور؛ نخست مفاهیم نمایش، آیین و بازی بازخوانی شده اند. پس از بررسی و نقد مفهومی دیدگاههای شاخص در خصوص شبیه خوانی، تلاش شده تا روشن شود که شبیهخوانی به عنوان یک نمایش بومی با بازی همخوانی ندارد، اما از نظر کارکرد با آیین نسبتی نزدیک دارد و از جمله میتوان به اجراهای نمایشی اشاره داشت که بهترین و موثرین بهرهگیری را از آیین کرده اند. همچنین شبیهخوانی توانسته است با به کار بستن عناصر نمایشی در چارچوب ارزشهای فرهنگی ایرانی، نظام نمایشی صحنهای یگانهای را شکل دهد.
نوع مطالعه:
پژوهشی |
موضوع مقاله:
آموزش گردشگری دریافت: 1394/2/12 | پذیرش: 1394/8/24 | انتشار: 1395/7/10