آثار باستانی نمایندگان فرهنگ‌ و تمدن‌ گذشته و حامل اطلاعات ارزشمندی درباره زندگی روزمره، باورها، فناوری و روابط اجتماعی آن دوران هستند. با پیشرفت فناوری، ابزارها و روش‌های نوینی برای بررسی و تحلیل این آثار پدید آمده‌اند و می‌توانند اطلاعات جدیدی درباره جنبه‌های ناشناخته آن‌ها فراهم کنند. رصد خُرد با بررسی دقیق و نظام‌مند وضعیت آثار و استفاده از روش‌های نوآورانه، به‌عنوان یک روش علمی، نقشی کلیدی در حفاظت و مرمت اشیاء فرهنگی و تاریخی دارد. این مقاله مروری است بر برخی از روش‌های مختلف رصد خرد؛ مانند مطالعات میکروسکوپی، تصویربرداری با وضوح بالا، اسکن سه‌بعدی و تحلیل طیف‌سنجی و نشان می‌دهد که چگونه این فناوری‌ها به درک عمیق‌تر از شرایط اولیه مواد و الگوهای تخریب کمک می‌کنند. همچنین، مطالعات موردی ارائه‌شده‌ کاربردهای موفق رصد خُرد در زمینه‌های مختلف را نشان می‌دهند و تنوع و اثربخشی آن را در مواجهه با چالش‌های خاص در حفاظت و مرمت اشیاء شکننده و ارزشمند برجسته می‌سازند.

سازهای موسیقی به‌عنوان بخشی از میراث فرهنگی و تاریخی، نه ‌تنها دارای ارزش‌های هنری و زیبایی‌شناختی هستند، بلکه جنبه‌های علمی، فنی و موسیقایی آن‌ها نیز از اهمیت بالایی برخوردار است. با توجه به ماهیت اجرایی موسیقی، ابزار و آلات موسیقی در معرض فرسایش و زوال قرار دارند و حفاظت و مرمت آن‌ها چالش‌های منحصربه‌فردی را به همراه دارد. برخلاف بسیاری از آثار تاریخی که تنها به‌منظور حفظ ساختار فیزیکی و جلوگیری از فرسایش، مرمت می‌شوند، مرمت سازهای موسیقی علاوه بر حفظ هویت فرهنگی و تاریخی، باید مفاهیم زیبایی‌شناختی صوتی اثر را نیز در نظر گیرد. هرگونه مداخله در این سازها باید به‌گونه‌ای انجام شود که اصالت صوتی و ساختاری آن‌ها تحت تأثیر منفی قرار نگیرد. در برخی موارد، به‌دلیل حساسیت بالای سازهای تاریخی و احتمال آسیب‌های فیزیکی حین مطالعات و بررسی‌ها، پژوهشگران به بازتولید نمونه‌های مشابه روی آورده‌اند. این امر، مستلزم دانش دقیق از فن‌شناسی سازها و تکنیک‌های ساخت آن‌ها در دوره‌های تاریخی مختلف است. در این پژوهش، ابتدا به معرفی و طبقه‌بندی تاریخی سازها پرداخته شده و سپس ویژگی‌های ساختاری هر گروه بررسی شده است. در ادامه، راهکارهای مطالعاتی متناسب با ویژگی‌های هر گروه تاریخی ارائه و مبانی نظری حفاظت و مرمت سازهای موسیقی تدوین شده است. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که فرایند مرمت سازهای تاریخی به‌دلیل تنوع ساختاری و آکوستیکی آن‌ها، نیازمند رویکردهای متفاوت و آگاهی عمیق از ویژگی‌های فیزیکی و صوتی هر ساز است. از این‌‌رو، مرمتگران باید پیش از هرگونه مداخله، شناخت جامعی از ابعاد آکوستیکی و مواد سازنده‌ سازها داشته باشند تا به‌توانند تعادل میان حفاظت فیزیکی، بازتولید صوتی و حفظ اصالت فرهنگی را برقرار کنند.

دانش مرمت، علمی میان رشته‌ای است که می‌توان بخش عمده‌ای از آن را مرهون سایر علوم دانست. از جمله این علوم می‌توان به روش‌های الکتروشیمیایی اشاره نمود. روش‌های الکتروشیمیایی نقش مهمی در زمینه‌های مختلف حفاظت و مرمت اشیاء تاریخی دارند. به‌طور اجمالی حوزه کاربرد روش‌های الکتروشیمیایی در حفاظت و مرمت را می‌توان به شناسایی و بررسی مواد متشکله موجود در اثر تاریخی، روش‌های مرمت و پاکسازی و بررسی‌های شرایط محیطی در محل‌های نمایش موزه‌ها و انبارهای نگهداری اشیاء تاریخی تقسیم‌بندی نمود:
شناسایی و بررسی مواد متشکله: شناسایی اجزاء متشکله در آثار هنری و باستان‌شناسی یک امر مهم در بررسی‌های علمی است. برخی از این اشیاء ترکیبی هستند. همچنین برخی اشیاء غیرهمگن و برخی همگن‌اند و بعضاً با مقادیر متنابهی مواد دیگر همراهند. برای مثال مواد تدارکاتی، رنگ و رنگدانه و غیره. در نگاه اول احتمالاً به‌نظر می‌رسد روش‌های الکتروشیمیایی به‌تواند بدون آسیب‌رسانی به اثر این وظیفه را انجام دهد؛ اما باید بررسی‌های بیشتری در این زمینه انجام شود.
روش‌های مرمت و پاکسازی: الکتروشیمی بیش از یک قرن در درمان آثار تاریخی فلزی مورد استفاده قرار می‌گیرد. از این روش‌ها در درمان آثار می‌توان استفاده نمود، شاید کمال مطلوب آن است که این روش قادر به معکوس کردن روند خوردگی در ترکیبات یونی شود؛ اما در کاربرد این روش، نسبت به وضعیت اثر، اولویت برای درمان ممکن است به سمت استحکام‌بخشی، تثبیت و یا پاکسازی اثر تاریخی باشد.
بررسی‌های شرایط محیطی: همواره دانشمندان و محققین در حال بررسی و ارزیابی شرایط آسیب‌رسان در محیط‌های موزه‌ای هستند. زیرا آلاینده‌ها در مقیاس خیلی کم می‌توانند یکی از مهم‌ترین عوامل برای تخریب آثار تاریخی باشند که تعیین و شناسایی آن‌ها به لحاظ حساسیت و هزینه بالا اغلب دور از دسترس است. به‌علاوه روش‌های معمول منجر به شناسایی آلاینده‌ها در میزان کم (یک قسمت در بیلیون) می‌شود که به‌سختی می‌توان میزان آسیب‌رسانی آن‌ها را تعیین کرد. زیرا اثرات سینرژیسم Synergy) (و هم‌افزایی این ترکیبات در مخلوط شدن با یکدیگر و اثرات سطحی آن‌ها بر اشیاء تاریخی را نمی‌توان به‌درستی محاسبه کرد. آیا می‌توان به کمک روش‌های الکتروشیمی به عنوان یک ابزار سنجش برای بررسی شرایط موزه‌ای استفاده کرد.
در این مقاله به‌طور کلی نقش و اهمیت، نقاط ضعف و قدرت روش‌های الکتروشیمیایی در موارد فوق‌الذکر در حوزه حفاظت و مرمت اشیاء تاریخی پرداخته می شود. هدف از این مقاله رویکردی جدید به کاربرد شیوه‌های الکتروشیمیایی و مزیت­ها و معایب آن در مرمت و حفاظت آثار تاریخی است.

پارشمن معمولاً از پوست بز، گوسفند و یا آهو به‌دست‌ می‌آید و یکی از مواد خیلی رایج برای گنجینه‌های دست‌نویس و انواع وسایل مختلف هنری است. از کلاژن،‌ مقداری کراتین، الاستین و مقدار بسیار کمی آلبومین و گلبولین تشکیل شده است. در کل می‌توان گفت مقوله چرم، یک ماده‌ مجزا نیست بلکه گروهی از مواد به‌هم مرتبط با بسیاری خصوصیات مشترک است. در محصولاتِ تهیه ‌شده از پوست؛ مثل پوست‌خام (دباغی نشده)، پارشمن (کاغذپوستی) و خز پوست، چرم و غیره، بسیاری از این خصوصیات را به اشتراک دارند.
با توجه به حساس بودن این اشیاء، در ابتدای عملیات حفاظت و مرمت پارشمن لازم است تا آزمایش تحمل و میزان حلالیت برای کاغذپوست، چسب‌های به‌کار رفته در صحافی و مرمت‌های قدیمی، مرکب و رنگدانه‌ها نسبت به حلال‌هایی که برای پاکسازی، لکه‌گیری، برداشتن مرمت‌ها و الحاقات قدیمی به‌کار می‌روند، انجام شود. زیرا کلیه موادی که به‌کار می‌روند، ممکن است هر کدام تأثیر خاصی روی ساختار آن داشته باشند.
در تحقیق پیش‌رو، مطالعات ساختاری پوست و نحوه فنا‌وری پارشمن مورد بررسی قرار گرفته است. آسیب‌ها و عوامل آسیب‌رسان مطالعه و نرم‌کننده‌ها، چسب‌ها و استحکام‌بخش‌های مورد استفاده، با توجه به منابع موجود بررسی شد. سعی بر این شده است؛ با توجه به آخرین روش‌های موجود در این زمینه، روش‌های مرمت و بازسازی پارشمن، گردآوری شود. امید به ‌این‌که، شروع تحقیقاتی نظیر این مقاله، زمینه‌ساز تحقیقات وسیع‌تر و کامل‌تری در این راستا شود.

مرمت آثار تاریخی و حفظ فرهنگ هر کشور یک وظیفه ملی محسوب می‌شود و با توجه به اینکه مصالح بنایی معماری سنتی ایرانی شامل خشت و گل با استحکام پایین می‌باشند روش‌هایی از قبیل فیبرهای پلیمری تقویت شده و استفاده از کاه گل‌های ضد آب و افزودن موادی طبیعی همچون زئولیت جهت بازسازی و مقاوم‌سازی پیشنهاد می‌شوند؛ زئولیت به کار گرفته شده دارای سطح ویژه پایین بوده که با اصلاح پلاسمایی از مقدار ۳۳/۹۲ به ۴۵/۱۶ متر مربع بر گرم افزایش پیدا کرده و همچنین به شکل فیبرمانندی بدون تفاوتی در ساختار اصلی تغییر پیدا کرده است. با توجه با این تغییرات انتظار بر افزایش استحکام و جذب آب حداقلی ۱/۵ برابری ملاط‌های زئولیت دار است.