|
|
|
 |
جستجو در مقالات منتشر شده |
 |
|
1 نتیجه برای شیخبیکلواسلام
بابک شیخبیکلواسلام، احمد چایچیامیرخیز، حمیدرضا ولیپور، سال 2، شماره 4 - ( 6-1397 )
چکیده
رفتارها و شیوۀ زندگی انسان بستگی مستقیمی به وضعیت محیطزیست او دارد. در عصر هولوسن تغییرات اقلیمی ناگهانی و شدیدی رخ دادهاند که این رویدادها بر روند تطور فرهنگی، نظام معیشتی جوامع، تغییرات جمعیتی و پراکندگی استقرارهای انسانی تأثیر گذاشتهاند. بررسیهای دیریناقلیمشناختی نشان میدهند که در نیمۀ دوم هزارۀ هفتم ق.م. طی یک رویداد اقلیمی سرد و خشک شدید، با اوجی در حدود ۶۲۰۰ ق.م. شرایط اسکان، بهخصوص در بعضی مناطق نیمکرۀ شمالی، بهطور قابل ملاحظهای دچار اختلال گردید. پس از این دوره، دمای هوا شدیداً افزایش یافت و از اوایل هزارۀ ششم ق.م. اقلیم گرم و خشک حاکم شد. از ربع دوم هزارۀ ششم ق.م. بهتدریج بر میزان رطوبت افزوده و از گرمای هوا کاسته شد، بهطوریکه از اوایل نیمۀ دوم هزارۀ ششم ق.م. شرایط اقلیمی مساعدتری برای انجام فعالیتهای کشاورزی به وجود آمد. شواهد نخستین استقرارهای انسانی در منطقۀ فرهنگی شمال ایران مرکزی که به دو بخش شرقی (نیمۀ غربی حوضۀ آبریز کویر مرکزی) و غربی (حوضۀ آبریز دریاچۀ نمک) تقسیم میشود، عمدتاً به آغاز هزارۀ ششم ق.م. میرسد. بهدلیل کمبود آثار معماری از نیمۀ اول هزارۀ ششم ق.م. در این منطقه احتمال میرود که استقرارهای انسانی بهصورت نیمهیکجانشین بودهاند. از حدود ۵۴۰۰ ق.م. استقرارهای یکجانشین-کشاورز با معماری، نظیر تپۀ پردیس، تپۀ معینآباد، تپۀ زاغه، یانتپۀ ازبکی و تپۀ چشمهعلی ظاهر شدند و بهتدریج بر تعدادشان افزوده شد. در اوایل هزارۀ پنجم ق.م. یک تغییر اقلیمی گرم و خشک موجب فترت و یا افول استقرارهای این منطقه گردید. بنابراین زمان پیدایش و شکوفایی نخستین استقرارهای شمال ایران مرکزی وابسته به شرایط اقلیمی بوده است و در دورهای معتدل و مرطوب بین دو دورۀ خشکسالی قرار میگیرد.
|
|
|
|
|
|