چهارصفه یکی از کهنترین الگوهای به کاررفته در معماری ایران است که در گونههای مختلف معماری به اشکال متفاوت بروز کرده است. به دلیل فراوانی و تنوع خانه های ایرانی، کاربرد الگوی چهارصفه در این گونه معماری، بسیار بیشتر از سایر گونههاست که این مسئله، ضرورت انجام پژوهش حاضر را تبیین میکند. هدف از تألیف این مقاله، آشنایی با گونههای متنوع الگوی چهارصفه در طرح خانههای ایرانی به روش توصیفی تحلیلی و بر اساس مطالعات میدانی و کتابخانهای است. نتایج پژوهش نشان میدهد، الگوی چهارصفه در سه گونۀ اصلی مورد استفاده قرار گرفته است. در گونۀ اول، طرح چهارصفه در عرصه و اعیان خانه بروز کرده و فضای مرکزی چهارصفه، روباز و به عنوان حیاط مورد استفاده قرار گرفته است. دسترسی به اتاقها متأثر از شکل فضای مرکزی چهارصفه است؛ اگر فضای مرکزی مربع باشد، دسترسی به اتاقها صرفا از صفهها انجام میشود و چنانچه این فضا به شکل هشت و نیم هشت باشد، امکان ارتباط اتاقها از فضای مرکزی نیز میسر میشود. در گونه دوم الگوی چهارصفه، تمام یا بخش اصلی اعیان خانه است؛ در این حالت، فضای مرکزی چهارصفه پوشیده شده و حیاط در بیرون آن قرار میگیرد. دسترسیها در گونۀ دوم، مشابه گونۀ اول است با این تفاوت که امکان ارتباط اتاق های مشرف به حیاط از طریق بازشوها و سه دریها به حیاط پیرامونی امکانپذیر است. در گونۀ سوم، الگوی چهارصفه با تغییراتی به درون اعیان خانه منتقل میشود. گونۀ سوم دو دسته اصلی را به وجود می آورد. در دستۀ اول با حفظ ریخت کلی چهارصفه، فضای مرکزی بزرگ تر، صفه ها عریضتر، و اتاقها تبدیل به راهرو و در نهایت فضای ستون دار شدهاند. این الگو در تالارها و حوض خانهها استفاده شده است. در دستۀ دوم با تأکید بر سازماندهی چهارصفه، الگوی چهارصفه باز شده و راهروهایی در گوشه های آن ایجاد شده است. این الگو در تالارهای بزرگ، حوضخانه ها و حیاط های کوچک درون خانه استفاده شده است.
نوع مطالعه:
پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي دریافت: 1395/7/11 | پذیرش: 1396/8/3 | انتشار: 1397/2/10