برای نخستین بار ویلم فلور در اثر جالب و خواندنی خود، پزشکی و سلامت در ایران قاجار به درستی مفهوم عام «پزشکی» را در ایران برگرفته از سه منبع دانسته است: پزشکی جالینوسی، پزشکی دینی و پزشکی سنتی. به نظر فلور (که مطالعات بعدی نیز آن را تایید میکند)، دانش پزشکی دوره اسلامی در ایران بر اساس این سه منبع بالیده و رشد کرده است. از دیگر سو، در حال حاضر و در حوزه زبان فارسی، آشفتگی عجیبی در بررسیهای مربوط به پزشکی دوره اسلامی به چشم میخورد. از جمله آنکه هنوز قرارداد و استاندارد واحدی برای اینکه اجزاء و منابع دانش پزشکی دوره اسلامی چه نامیده شوند، وجود ندارد. در عین حال، بر اساس سرمایهگذاریهای به نسبت وسیعی که توسط وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی در حوزه پزشکی دوره اسلامی انجام میشود، مقدار و حجم پژوهشها و مطالعات در سه جزء مختلف پیشگفته توازن ندارد. ازاینرو، لازم است اجزاء مغفول این دانش مورد توجه قرار گرفته و بیشتر مورد بررسی قرار گیرند و در نهایت راهی برای برونرفت از اغتشاش فعلی سنجیده شود. مقاله حاضر میکوشد مطالعاتی اولیه درباره سومین منبع پیشگفته پزشکی ایران «طب سنتی» انجام دهد که شامل بررسی اصطلاحشناختی و پیشنهاد اصطلاحی مناسب برای این بخش از پزشکی دوره اسلامی، بررسی جایگاه آن در نظام اعم- اخص علوم و نیز کوششی برای طبقهبندی دادههای قابل بررسی در آن است.
نوع مطالعه:
پژوهشی |
موضوع مقاله:
آموزش گردشگری دریافت: 1394/2/20 | پذیرش: 1394/9/11 | انتشار: 1395/1/1