استادیار گروه طراحی شهری، دانشکده هنر و معماری دانشگاه بوعلی سینا همدان، ایران ، ms.izadi@basu.ac.ir
چکیده: (492 مشاهده)
شهرهای ایران زمین در طول دوران تکوین و تحول خود در طی قرون متمادی دچار تغییرات و دگرگونی های بسیاری شده اما علی رغم همه این ناملایمات، روند تکامل ساختاری و تداوم حیات خود را طی نموده و در چارچوب مدلی از توسعه در انطباق با شرایط بوم و سرزمین خود دوباره سازمان و ساختار خود را بازشناخته و با سازمان اجتماعی درخور ادامه حیات داده اند. با شروع نوگرایی های ابتدای قرن و تغییرات اقتصادی اجتماعی دهه های سی و چهل بویژه شهرنشینی شتابان دهه پنجاه دچار از جاکندگی و انقطاعی از گذشته خود گشته و در چارچوب یک نظام برنامه ریزی کمی و بی توجه به روند توسعه تاریخی شهر، مسیر گسترش و توسعه ای متفاوت را طی نموده است. حاصل این انقطاع، گسست ساختاری، تنزل کیفیت زندگی، نابسامانی های فضایی- کارکردی و گسترش فقرشهری در گستره وسیعی از شهرهای کشور شده است. بمنظور پیشگیری از تداوم این روند تنزل کیفی و دگرگونی های ساختاری از یک سو و ارائه راه حلی برای درمان زخم های وارد به شهر کهن، بازخوانی ایران شهر بعنوان الکوی پایدار در توسعه شهرهای کشور ضروری است. نوشتار پیش رو تلاشی است برای خوانش اصول، مفاهیم پایه توسعه و مولفه های سازنده این مدل از توسعه. مطالعات محدود صورت گرفته و کتب مرجع در این حوزه مورد بررسی قرار گرفته و مستندات تاریخی بویژه اسناد کهن شهرهای ایران مورد تحلیل و ارجاع قرار گرفته و جمعبندی حاصل بعنوان چارچوبی قابل اسنتاد در روند سیاست گذاری، برنامه ریزی و طرح ریزی امروز شهرهای کشور ارائه شده است.
نوع مطالعه:
پژوهشی |
موضوع مقاله:
میراث ایران دریافت: 1399/2/9 | پذیرش: 1399/4/10 | انتشار: 1399/4/10